Beide in de lappenmand

2 juni
De wekker gaat om acht uur s'morgens af, terwijl Romano de polikliniek KNO belt om een afspraak te maken, hangt Jolien boven het toilet.
Ik ben vanmorgen met een misselijk gevoel en met koude rillingen wakker geworden.
Om half elf heeft Romano een afspraak en we besluiten om nog eventjes te gaan slapen, ik begin mij steeds zieker te voelen.
Als we opstaan moeten we ons haasten, we hebben ons namelijk verslapen.
Ik moet mijzelf letterlijk meesleuren om uit bed te stappen, voordat we weg gaan pak ik nog snel een plastic zakje, je weet maar nooit.
We nemen een taxi en als we even later de afdeling oplopen, hoort Jolien dat Romano zijn naam wordt omgeroepen. Romano zijn oren en neus worden onderzocht, de kno arts gaat uiterst voorzichtig en kundig te werk, hij voelt er haast niks van.
Het goede nieuws is dat hij geen gaatje in zijn trommelvlies heeft en dat het oor niet ontstoken is.
Terwijl zijn linkeroor wordt uitgezogen grijpt Jolien net op tijd het plastic zakje, met golven komt het eruit.
Mijn hele lichaam trilt en mijn spieren en maag/darmstreek beginnen steeds meer zeer te doen.
De arts vraagt of dat het wel goed met mij gaat en zegt dat het verstandig is om een arts te bezoeken.
Nadat Romano klaar is lopen we naar de apotheek en daarna rechtstreeks naar de spoedeisende hulp.
Ik ben vrijwel direct aan de beurt, na het invullen van de papieren en het controleren van mijn bloeddruk, pols, gewicht en temperatuur kan ik de arts zien.
Het is dezelfde arts die ook Romano heeft onderzocht.
Na een lichamelijk onderzoek wordt ik op de spoedeisende hulp opgenomen.
Ze willen uitsluiten of dat ik geen blindedarmontsteking heb, vanwege mijn pijnlijke maag, darmen en onderrug.
Ik moet urine inleveren en er wordt een infuusnaald ingebracht waaruit ze bloed afnemen.
Hierna wordt er een zoutoplossing aan de infuusnaald gekoppeld.
Het prikken van de naald ging niet zo vlekkeloos, na drie pogingen zaten ze in het vat, al dan wel met een baby infuusnaald.
Ik wordt naar een bed begeleid en krijg te horen dat ik drie uur op de bloed en urine resultaten moet wachten, tussendoor krijg ik een echo van mijn darmen. En ik moet nuchter blijven voor als ik mogelijk geopereerd moet worden. Vandaar dat ik ook het infuus behoud.
Daar lig ik dan.. de rollen zijn nu (letterlijk) omgedraaid.
De zorg is goed en het ziekenhuis ziet er schoon uit, de apparatuur is net zoals in Nederland en het is er ijskoud.
Ik lig te rillen in bed!
Nadat ik om een hotpack gevraagd heb, wat ik voor mijn pijnlijke onderrug gebruikt, krijg ik al gauw mijn eigen lichaamstemperatuur terug.
Ik neem contact op met mijn vader en later met de moeder van Romano, om te vertellen wat er aan de hand is.
We beloven de moeder van Jolien te bellen als de uitslagen bekent zijn, het is nog erg vroeg in Nederland en we willen niet iedereen (onnodig) ongerust maken.
Na een ongeveer twee uur wachten krijg ik de echo, gelukkig is er niks op de echo te zien. Alles ziet er volkomen normaal uit.
Pfff ik kan nu gerust ademhalen.
Wat leuk is dat ik foto's van de echo meekrijg.
Één uur later krijg ik ook de urine en bloeduitslagen te horen, ik heb een virale infectie. Dit komt door het eten wat niet goed is doorbakken of door hygiëne (denk aan vuil bestek etc).
Hoogstwaarschijnlijk heeft Romano mij aangestoken.
We zitten nu beide in de lappenmand.
We brengen direct de moeder van Jolien op de hoogte en ook later de moeder van Romano.
Ik voel mij nog steeds licht in mijn hoofd en boer nog regelmatig lucht op maar hoef gelukkig niet meer over te geven.
Voordat het infuus wordt verwijderd krijg ik intraveneus een medicijn voor mijn maag en voor tegen de misselijkheid ingespoten.
Ik ben blij als het infuus is verwijderd, het deed erg zeer.
Nadat ik probiotica (medicijn in poedervorm voor mijn maag en darmen) bij de apotheek heb opgehaald, nemen we weer een taxi terug naar het hostel.
Wat ben ik blij als ik in bed lig! Ik val dan ook direct in slaap.

3 juni
We ontwaken en voelen ons al stukken beter.
Romano heeft geen last meer van zijn oor en beide hebben we ons eten binnen gehouden.
Wel hebben we nog spierpijn en Jolien heeft nog last van haar maag.
We eten niet veel, wat we eten zijn licht verteerbare producten.
We hebben besloten om morgen verder te reizen.
Er is natuurlijk nog veel op Sabah te zien maar we moeten op ons budget letten en we hebben over 11 dagen onze volgende vlucht.
We doen de rest van de dag rustig aan en gaan op tijd naar bed.
Morgen moeten we weer vroeg op om de bus naar Miri te pakken.

Reisgroeten,

Ro&Jo