Balandas verkennen Lombok

14 juli
Vandaag trekken we met de scooter eropuit, we willen een waterval in het noorden van Lombok gaan bezoeken.
Het zou zo'n anderhalf uur rijden zijn, maar wij raakte natuurlijk weer de weg kwijt. Onderweg vragen we meerdere malen naar de weg, de mensen zijn erg vriendelijk en bieden soms aan om een stukje voorop te rijden.
Onderweg worden we door de politie aangehouden omdat we geen helm dragen. Gelukkig komen we er met een waarschuwing van af, de politie hier is net zo chill als de rest van de inwoners van het eiland. En nu zullen vast onze moeders zich afvragen waarom we geen helm droegen. Nou moeders het zit namelijk zo, de eigenaar van de homestay waar we de scooter hebben gehuurd heeft geen helmen en verzekerde ons dat de politie hier niet zo strikt is.
We kopen onderweg een kleine watermeloen, omdat de verkoper geen wisselgeld heeft, het ging slechts om een paar cent, krijgen we er eentje cadeau.
De rit is waanzinnig mooi, we rijden langs dorpjes, rijstvelden, zien mensen op het land aan het werk. Mensen en kinderen zwaaien en roepen gedag.
En na ruim drie uur gereden te hebben, komen we dan eindelijk in het Geopark Rinjani aan.
Hier zijn in totaal 5 watervallen.
Omdat het al vier uur is geweest en we voor het donker terug willen rijden, besluiten we om er eentje te bezoeken. De watervallen liggen namelijk een eind van elkaar vandaan.
We onderhandelen over de toegangsprijs en rijden met de scooter door de toegangspoorten. Na een korte hobbelende en bobbelende rit komen we bij de waterval aan, het is vrij druk, we zijn de enige buitenlanders.
De waterval is erg mooi, de omgeving is groen en het water is ijskoud.
We worden voortdurend door lokale mensen op de foto gevraagd. Nadat we met veel mensen op de foto zijn gegaan, maken we zelf ook nog een aantal foto's van de waterval en lopen daarna terug naar de parkeerplaats waar de scooter staat.
Op de terugweg rijden we een stuk achter een auto aan die dezelfde kant op gaat, dit scheelt een hoop, de auto gaat vervolgens naar het westen en wij naar het zuiden waar Kuta ligt. Het laatste stuk komt ons weer bekend voor, dus dat gaat ook alweer makkelijker.
We komen in het donker bij de homestay aan. En na een douche gaan we een hapje in het centrum eten. De Indonesische keuken is verrukkelijk en omdat de lunch er vandaag bij ingeschoten is, smaakt het eten nog lekkerder, we hadden best trek.

16 juli
Ome Jan nog van harte gefeliciteerd met uw 70ste verjaardag!

Jolien bied de eigenaar van de homestay aan om foto's van zijn gezin te maken.
Het gezin heeft namelijk geen camera, en daarom ook geen foto's van zijn gezin.
Ze vinden het een goed idee en gaan zich omkleden voor het familieportret.
De foto's worden in de tuin gemaakt, ik (Jolien) geef ze aanwijzingen en maak de foto's.
Nadat we de foto's op hun laptop hebben gezet, bekijken ze vol trots het resultaat. Ze zijn ons erg dankbaar.
Het zijn erg leuke foto's geworden en Romano vraagt of dat de eigenaar ook met zijn broers en zussen op de foto wilt.
Zijn broer en zus wonen in de buurt maar zijn beide druk met werken. Maar we kunnen wel zijn zus in een dorp verderop bezoeken.
We vinden dit een goed idee en stappen met zijn kinderen in zijn auto. Zijn vrouw blijft achter om op het huis te passen.
We rijden naar een dorp wat 7km verderop ligt.
Als we uitstappen komt de realiteit hard aan, het is alsof de tijd hier heeft stilgestaan.
We lopen langs kleine huizen en daarna over een smal pad naar het huis waar zijn zus woont.
We zien een groep vrouwen op de grond zitten die bezig zijn met het schoonmaken van groente.
We worden hartelijk ontvangen en krijgen direct een kopje thee en koekjes aangeboden. We zitten in een kleermakerszit op een mat en nippen van de kokendhete thee.
In het huis achter ons spelen kinderen en buiten scharrelen kippen en kuikens rond.
In het dorp valt 1 persoon ons direct op, namelijk een oud gerimpeld vrouwtje die al haar tanden mist. Ze lacht van oor tot oor en geeft ons een hand. Ze wijst naar de huid op haar arm en daarna naar Joliens arm en brabbelt iets onverstaanbaars. Ik moet lachen en begrijp wat ze bedoeld. Ze vind mijn huidskleur mooi.
Romano trommelt iedereen bij elkaar en maakt foto's van de familie. We maken veel foto's.
We zien twee vrouwen iets malen met een stenen vijzel in een kom, als we gaan kijken wat het is wordt er uitgelegd dat het kokos is wat gebruikt wordt voor de saus. Morgen wordt er een geit geofferd en de saus wordt samen met het geitenvlees gegeten.
De eigenaar, zijn oudere zus en de neef van de eigenaar spreken een paar woordjes Engels, voor de rest spreekt niemand hier Engels.
We maken foto's van het dorpje en de bewoners.
Waar je ook loopt iedereen verwelkomt je met een glimlach en Jolien hoort voortdurend dat ze beautiful is.
Als de thee op is nemen we afscheid.
We rijden terug naar de hoofdweg en stoppen daarna bij een huis. In dit huis is de eigenaar geboren en opgegroeid. Sinds 5 maanden woont hij met zijn gezin in Kuta.
Er woont nu een vrouw met haar dochtertje in het huis. Haar echtgenoot is niet thuis want hij werkt op Gili Trawangan.
We worden ook hier hartelijk ontvangen en mogen het huis van binnen zien.
Het is erg donker en de vloer is van beton. De slaapkamer is klein en muf, ze slapen enkel op een matrasje op de grond.
De keuken is eigenlijk geen keuken te noemen, er staat een tweepits gasstelletje en een koelkast. Boven de keuken is er en opslagplaats waar grote witte zakken liggen. Waarschijnlijk met meel en rijst.
Jolien loopt wat rond en maakt foto's van de spelende kinderen, een oud gerimpeld vrouwtje wat voor haar huis zit en een lieve dame waar ik een koekje van krijg aangeboden.
Romano proeft een stukje guave fruit, de eigenaar van de homestay heeft deze uit de boom geplukt. Hij kan goed en behendig klimmen.
Even later krijgen we van de vrouw vers gebakken banaan (Pisang Goreng) aangeboden. Mmm dit smaakt goed zeg! Veel beter dan die je thuis bij de Chinees krijgt! We kunnen het niet laten en nemen er nog eentje en nemen daarna afscheid.
Bij terugkomst zetten we alle foto's op zijn laptop en hangen daarna onze hangmat op.
De eigenaar gaat er voorzichtig in zitten en even later liggen zijn drie zoontjes erin. Ze hebben dikke pret.
Doordat ik in het dorp ben geweest besef ik maar al te goed hoe goed wij wel niet hebben in Nederland. Hier zie je veel armoede en leven de mensen echt nog primitief. Maar ondanks dat de mensen weinig hebben zie je ze glimlachen. Kinderen rennen achter elkaar aan of spelen met kapot speelgoed, iedereen ziet er gelukkig uit. Ongelooflijk!
Onze plan voor vandaag was eigenlijk om te relaxen op het strand, het liep anders dan gepland maar het was nog leuker dan luieren op het strand. We hebben echt een leuke dag gehad.
's Avonds raken we aan de praat met een Engels stel. Ze heten Jess en Emma en zijn beide 28 jaar oud, ze reizen nu al voor 10 maanden en keren volgende maand terug naar Engeland.
We voeren een leuk gesprek en spreken af dat we morgen gezamenlijk het pink beach gaan bezoeken.

17 juli
We staan op tijd op en na het ontbijt vertrekken we.
We rijden naar de oostkant van Lombok, hier ligt namelijk Pantai pink, oftewel pink beach.
De zon breekt door, we rijden langs rijstvelden en het platteland. Het eiland is heel erg groen en je ziet heel veel mensen op het land aan het werk.
Na 2 uur rijden en het laatste stuk over een onverharde weg gereden te hebben, komen we aan. Wat ben ik blij even van de scooter af te zijn, mijn kont doet zeer!
We zien enkele toeristen en voor de rest lokale mensen op het strand.
We lopen het strand op en leggen onze spullen in de schaduw. We speuren het strand af naar de roze kleur. We hadden gedacht dat het roze zou zijn, maar helaas blijft het alleen bij roze schilfertjes zand wat we vinden.
Vanwege de regen is het strand minder roze, volgende maand begint het droge seizoen en dan is het strand meer roze. De kleur ontstaat door het koraal, als de zon op de zee schijnt reflecteert de kleur van het koraal en krijgt het zand een rozige gloed.
Het is wel een beetje jammer, maar aan de andere kant hebben we een mooie rit gehad, we hebben leuk gezelschap, het is een mooi strand en het water is helder en warm.
Als Emma en Jolien een stukje gaan lopen worden we omringt door een groep kinderen. Iedereen wilt met ons op de foto en vragen naar onze naam en waar we vandaan komen.
Jess en Emma zijn een leuk stel en we hebben een gezellige middag met elkaar.
Als de zon ondergaat pakken wij onze spullen weer in en rijden terug naar Kuta.
Na bijna twee uur gereden te hebben stoppen we bij een lokaal restaurantje.
We eten kipsaté met pindasaus, noedels met kip en Gado Gado met gestoomde rijst. Het eten smaakte goed en was spot goedkoop.
Na het eten rijden we het laatste stuk, het is pikkedonker.
De eigenaar is opgelucht ons weer te zien, hij dacht namelijk dat we de verdwaald waren.
We verlangen naar een douche om het zout en zand van onze lichamen af te spoelen.
Als we voorstellen om nog een potje met Jess en Emma te kaarten, zeggen ze dat ze erg moe zijn. Wij zijn eigenlijk ook moe en gaan naar bed.

18 juli
Na een week in Kuta Lodge Homestay geslapen te hebben nemen we vandaag afscheid.
We hebben een leuke week gehad en voelde ons erg thuis bij het gezin.
We gaan vandaag naar het westen van het eiland, namelijk het plaatsje Senggigi.
De eigenaar heeft ons aangeboden om ons naar Senggigi te brengen. Toevallig gaan Jess en Emma ook mee. We betalen slechts 150.000 rupiah. Onderweg stoppen we bij de Sasak villages waar ze sarongs maken.
De inwoners in dit dorp zijn de Sasak bewoners, de oorspronkelijke inwoners van het eiland Lombok die de taal Sasak spreken, wat een dialect van het Indonesisch is.
We zien hoe de sarongs worden gemaakt, dit wordt met de hand gedaan. Ruim 75 procent van de 1000 inwoners in dit dorp maken sarongs.
De vrouwen leren het vak van jongs af aan. Vanaf hun negende jaar om precies te zijn.
En duurt ruim 3 maanden voordat de sarong af is.
Je hebt veel verschillende soorten sarongs, je hebt sarongs die je draagt als een jurk of rok (deze zijn dunner van stof), sarongs te gebruiken als tafelkleed, voor versiering aan muur of als sprei voor op bed.
Terwijl ik door de winkel loop valt mijn oog op een hele mooie sarong.
Deze kleurige sarong is van een dikke stof, heeft een variërend patroon en is 2 meter lang. Deze is te gebruiken voor bijvoorbeeld als tafelkleed.
Hier hangt dan ook een prijskaartje aan en is de duurste in de zaak, vanwege de kwaliteit en het formaat.
Nadat ik Romano weet te overtuigen dat ik hem echt heel graag wil hebben start de onderhandeling. We zakken van 1 miljoen naar 700.000 rupiah, omgerekend €50.
Nadat Romano heeft afgerekend geeft hij de sarong aan mij en zegt dat dit alvast voor mijn verjaardag is. Dankjewel lieverd! Ik ben hier heel erg blij mee! We nemen afscheid van de vrouwtjes in het dorp en stappen de auto weer in.
Na een half uurtje rijden komen we bij ons nieuw onderkomen aan. We verblijven in een homestay op 7km van het centrum van Senggigi vandaan.
We nemen afscheid van Jess, Emma en natuurlijk de eigenaar. Hij vind het jammer dat we weg gaan en gebaard met zijn hand naar zijn hart.
We bedanken hem voor de goede service en de gastvrijheid.
Na het inchecken rijden we op de gehuurde scooter naar het centrum van Senggigi.
We eten een gebarbecuede maïskolf en kijken vanaf de rand van een klif naar het strand van Senggigi en de zee.
Hierna rijden we terug naar het centrum en bezoeken twee accomodaties, waar wij nu zitten is vrij ver van het centrum vandaan en valt ons een beetje tegen.
Aan het einde van de middag stoppen we bij een restaurant, Romano ziet namelijk boven het restaurant kamers en vraagt aan de eigenaar of dat er een kamer te huur is.
De eigenaar heet Bonita (nickname) en is homo.
We worden uitgenodigd om koffie te komen drinken, hij heeft net een nieuw koffiemachine en wilt graag onze mening over de kwaliteit horen.
Romano besteld een cappuccino en Jolien een groene thee, ik houd niet zo van koffie. Dit is geen probleem en we nemen op een mooie houten bank plaats.
We praten met Bonita en kijken vol bewondering naar zijn restaurant. De meubels en de decoratie zijn erg mooi en vrijwel alles is van hout.
We krijgen pisang goreng (gebakken banaan) van het huis. Erg attent en lekker!
Romano krijgt de kamers boven de zaak te zien en vraagt naar de prijs als je hier wilt overnachten. Normaal kost het 500.000 rupiah maar als wij hier willen overnachten kan dat voor 250.000 per nacht (€17). We mogen de eerste nacht gratis overnachten, dat is super!
Dit is boven ons dagbudget maar als we de komende dagen rustig aan doen en niet teveel uitgeven dan compenseert zich weer. We gaan het gewoon doen!
De inrichting en de kamers zijn werkelijk prachtig! Alles is van antiek en je ziet veel mooie en fijne details. Het heeft Bonita 2 jaar gekost om alles te verzamelen en heeft hem veel geld gekost.
Bonita heeft op Bali en hier op Lombok verschillende zaken, zoals hotels, restaurants, bars en een massagesalon. Een echt zakenman die veel geld bezit.
Maar ondanks dat hij een wel vermogend man is, blijft hij nuchter en heel normaal. Het is een vriendelijke en vrolijke man die houdt van het leven.
Nadat we een bordje rijst bij een lokaal restaurantje hebben gegeten halen we onze spullen bij de homestay op. Ze waren hier niet zo te spreken over maar we vragen het geld niet terug dus ze mogen niet klagen.
We rijden net zoals de lokale bevolking bepakt en bezakt op de scooter naar het restaurant van Bonita.
We zetten onze spullen neer, frissen ons op en gaan een drankje met Bonita in zijn bar drinken. De bar is slechts 4 dagen open en het ziet er leuk uit.
Onder genot van een drankje en met goede muziek op de achtergond voeren we een leuk gesprek met Bonita.
Het is middernacht als we terug naar het restaurant gaan en wensen Bonita een goede nacht toe.
We vallen in een groot en zacht bed in een onwijs mooie en luxe kamer in slaap.
Dit is zo waanzinnig!

Er is veel op Lombok te doen. Omdat er veel te doen is en overal een prijskaartje aan hangt moeten we keuzes maken.
Komende dagen gaan wij ons nog verder verdiepen in wat we nu echt nog willen gaan doen en wanneer.
Daarnaast willen we de westkust en het noorden van het eiland verkennen.
We vermaken ons goed en genieten van iedere dag.

Reisgroeten,

Ro&Jo