Gezellige dagen in Lovina

15 augustus
Vandaag zijn we 8 jaar samen! 8 jaar geleden hebben we elkaar in Spanje ontmoet. Wat een tijd geleden alweer!

De wekker gaat om 7 uur af, we kleden ons aan en eten nog een yoghurtje voordat we vertrekken.
We lopen het straatje uit waar ons hotel ligt en worden bij de hoofdweg opgehaald door de echtgenote en de zoon van de kapitein.
De straat is nog nat van de regenbui van vanmorgen. Gelukkig is het nu droog.
De kapitein waar wij de excursie hebben geboekt heeft een traditionele vissersboot met 6 zitplaatsen.
Als ook onze vrienden zijn gearriveerd, lopen we naar het strand waar zijn boot ligt.
We trekken onze slippers uit en stappen in de boot.
De meeste wolken zijn weggetrokken en we varen de blauwe horizon tegemoet.
Op een gegeven moment roept Romano dat er dolfijnen links van ons zwemmen. Ik (Jolien) houd mijn camera gereed en we zien een groepje dolfijnen omhoog springen, wauw dit was heel erg mooi! Ik heb een geweldig mooie foto gemaakt van het moment dat ze omhoog sprongen. Echt te gek!
Terwijl we varen brand de zon fel, we hebben erg geluk dat we vanmorgen niet in de regenbui zaten.
De bootjes vertrekken op twee tijdstippen, namelijk om zes uur en om half negen. Als de boot van zes uur hebt dan kun je de zonsopgang zien.
Ons was geadviseerd om iets later te gaan omdat het erg druk om zes uur is.
Als we op de open zee dobberen zien we een stuk of tien andere boten.
En om ons heen zien we grote groepen met dolfijnen zwemmen, ze zwemmen met de stroom mee achter hun voedsel aan. Het stikt er hier van de sardienen en andere vissen.
Er leven hier twee soorten dolfijnen. Één soort met een korte snuit en een roze buik en het andere soort is denk ik wel het bekendste van allemaal namelijk de blauw/grijze dolfijn flipper.
De groepen zijn heel erg groot en ze zwemmen met een flinke vaart.
Af en toe springt er eentje uit het water.
Wij varen rustig rond. In tegenstelling tot de rest die als gekken achter de groepen dolfijnen aan varen.
In onze ogen is dit totaal zinloos .
Onze kapitein is een aardige en relaxte man die zegt dat het zielig is als je achter ze aan vaart, je schikt ze eerder af.
Ze zwemmen nu eenmaal achter hun ontbijt aan en worden alleen maar bang van de boten die achter hen aan varen.
We maken veel foto's en een paar filmpjes.
Jolien is deze keer niet de enige die last heeft van zeeziekte. De vriend van mijn vriendin voelt zich alsmaar zieker worden.
Na ruim twee en half uur op zee te zijn geweest, varen we terug naar het land.
De kapitein vraagt of dat we morgen met hem mee gaan snorkelen. Omdat iedereen dat een leuk idee vind, spreken we met de kapitein af dat we de volgende dag met zijn vieren gaan snorkelen.
Als we terug naar het centrum lopen spreken we af dat wij voor de lunch zorgen en dat we elkaar over anderhalf uur weer zien.
We stoppen bij de bakker en kopen twee stokbroden en vleeswaren.
In het hotel nemen we snel een douche en pakken onze kleine backpack in.
Als onze vrienden arriveren rijden we richting de waterval.
Het is een mooie rit.
Na ruim drie kwartier rijden komen we bij de ingang van de
Sekumpul waterfall aan.
We kunnen de scooter op de parkeerplaats parkeren maar we horen van andere toeristen dat het een heel eind naar de waterval lopen is, onderweg kunnen we de scooter makkelijk kwijt en het is een verhard pad wat goed begaanbaar is.
Wij rijden een stukje door en zetten daarna de scooter op een parkeerplaats. Er komt een jongen op ons afgelopen en vraagt of dat we een gids nodig hebben. De weg naar de waterval schijnt gevaarlijk te zijn en ook bij de waterval heb je een gids nodig.
Wij vinden dit overbodig en gaan zonder gids.
We lopen door een dorp stijl naar beneden. Onderweg lopen er twee jongetjes van misschien wel 12 en 13 jaar oud met ons mee. Eentje loopt voorop en de andere achterop. Dit doen ze natuurlijk ook niet voor niks maar is wel schattig.
Onderweg betalen we de toegang en via een stenen trap lopen we stijl naar beneden.
We zien en horen de watervallen, in dit gebied liggen er maar liefst zeven.
Onderweg passeren we bezwete en vermoeide toeristen.
Het laatste stuk lopen we over glibberige stenen en komen daarna uit bij de grootste waterval.
Het is een grote en hoge waterval. De watervallen liggen in een groen bos, zwaluwtjes duiken omlaag en je krijgt koude druppels in je gezicht.
Romano trekt zijn zwembroek aan en eventjes later gaan de mannen met de jongetjes het water in.
Het water is ongelooflijk koud en het waait hard.
Jolien en haar vriendin bekijken klappertandend de mannen in het water.
De zon breekt door en er verschijnt een regenboog. Echt heel erg mooi!
De mannen ravotten met de jongetjes in het water en als iedereen verkleumd is door de kou besluiten we om terug te lopen.
Na de klim terug omhoog, lopen we weer door het dorp.
We stoppen bij een restaurantje om een flesje water te kopen. Romano ziet dat ze Luwak koffie verkopen en vraagt naar de prijs.
Luwak koffie is een exclusieve koffie. De Luwak koffie komt van origine van Sumatra.
Het verhaal van de Luwak luidt als volgt; tijdens de Nederlandse bezetting mochten de Indonesiërs geen koffie drinken. Ze zagen dat de Civetkat koffiebonen opaten en vonden in de uitwerpselen koffiebonen terug. Hier heeft men geprobeerd koffie mee te maken. Dit tot groot succes.
Wat Luwak koffie vroeger voor de minder bedeelde mensen was, is nu een exclusieve en dure koffie.
Je kunt de koffie gemalen kopen maar ook als bonen.
De vriendin van Jolien probeert een kopje Luwak koffie, tot nu toe hebben wij gezien dat je hiervoor moet betalen, hier bieden ze het gratis aan. De koffie is heel erg donker en sterk, Romano proeft de koffie en de smaak doet hem aan zijn opa's koffie denken.
Als de koffie op is rijden we met de scooter terug naar Lovina.
De zon gaat langzaam onder en we rijden over een stuk slecht wegdek.
Romano ziet net te laat dat er een grote kuil in de weg zit en rijdt er recht doorheen. In Nederland was de klap nog te horen!
Een paar seconde later voelt Jolien dat we een zachte band hebben. Als we de scooter aan de kant van de weg hebben gezet zien we dat we een klapband hebben, oh jeetje..
Het is inmiddels donker en we zien geen werkplaatsen. Romano vraagt aan de overkant van de weg waar een werkplaats zit.
Ik zie dat er een meisje van een jaar of 10/11 op haar fiets zit en ons wenkt. Ze wilt ons helpen en weet waar er een garage is.
Jolien stap bij onze vrienden achterop de scooter en Romano loopt met zijn scooter aan de hand, achter het meisje aan.
De eerste twee garages zijn dicht maar ze loopt een zijstraatje in waar er nog eentje open is.
De scooter wordt naar binnen gereden en heel de familie staat ons aan te kijken.
Terwijl de binnenband wordt vervangen, delen we Oreo koekjes uit aan de kinderen.
Als ze de binnenband eruit halen zien ze dat er een spijker inzit! Dat is de veroorzaker van de klapband.
Het heeft ons 35.000RP (€2,40) en een paar minuten wachten gekost.
Nadat we iedereen hartelijk bedankt hebben, rijden we zwaaiend weg.
Nu hebben we wel weer een verhaal om te vertellen!
We voelen ons vies van het zweet maar onze magen knorren, dus we besluiten om eerst eens wat te gaan eten.
De meiden bestellen pizza en Romano heeft pepesan besteld, milde pittige vis met groente bereid in bananenbladeren. Het smaakte erg goed en tijdens het eten dacht hij aan zijn moeder die ons had geadviseerd dit gerecht te eten.
Het was een drukke maar onwijs leuke en gezellige dag geweest!

16
We worden net als gister met de scooter opgehaald en naar het strand gereden.
De kapitein zit bij zijn boot en na eventjes op onze vrienden gewacht te hebben, varen we weg.
We varen niet ver van de kust vandaan.
De kapitein zet de motor uit en wij springen het water in.
De kapitein gooit biscuitjes in het water en we worden direct omringd door tientallen blauwe, gele en gestreepte visjes.
Het koraal is helaas dood maar we zien wel schooltjes vissen en blauw/paarse zeesterren.
Romano en Jolien zwemmen een stuk van de boot vandaan en na een paar uur zwemmen, visjes bekijken en voeren, varen we weer terug.
We lopen met onze vrienden naar hun hotel, leggen onze snorkel spullen in hun kamer en lopen naar het centrum voor een lunch.
Romano en de vriend van mijn vriendin bestellen, en hier komt het dan... kroketten! Jaja hier in Bali krijg je kroketten. Jolien is hier geen fan van en eet wat anders.
We lopen met het zakje kroketten terug naar het hotel van onze vrienden en gaan bij het zwembad zitten.
Het zonnetje schijnt lekker, we zijn in goed gezelschap en Romano smult van zijn kroketten.
Aan het einde van de middag nemen we afscheid en lopen (omdat we geen scooter hebben) naar ons hotel. Het is een afstand van 4km.
Na een douche en het avondeten kruipen we lekker ons bed in.

Reisgroeten,

Ro&Jo