Roadtrip Australië chapter five

26 januari
Het is Australia day, dit is een Australische nationale feestdag, dit wordt gevierd vanwege er in 1788 de eerste vloot Sydney bereikte. Deze feestdag is te vergelijken met Koningsdag in NL.
Het is tevens ook een nationale vrije dag.
We rijden naar het centrum in de stad Warrnambool om bij een wasserette onze was te doen, naast de supermarkten is dit het enige wat open is.
Het weer is aangenaam, af en toe schijnt de zon.
We verlaten de Great Ocean RD, we hebben ontzettend genoten van deze mooie route langs de kust, het was waanzinnig mooi. Als je Australië gaat bezoeken dan mag je dit beslist niet overslaan.
We rijden richting de stad Portland waar we weer naar een free campground gaan. Na eventjes zoeken komen we aan, het is redelijk druk en we zien en ruiken kampvuurtjes.
Na het avondeten ziet Jolien een kangoeroe huppelen, met de schillen van de courgette, paprika en stukjes stam van de broccoli loop ik uiterst voorzichtig naar dit beestje toe, ik gooi de restjes groente naar de kangoeroe toe en de kangoeroe raapt dit op en stopt dit vervolgens in zijn bek. Het is een schattig gezicht om ze te zien eten.
Ik kan redelijk dichtbij komen en maak een filmpje voor mijn nichtje, ik weet dat ze dit erg leuk vind.
Naast de kangoeroes vliegen hier veel vogels, de één kraait nog harder dan de ander.
Het zijn echte lawaaimakers.

27 januari
We ontwaken vroeg maar besluiten om ons nog eens om te draaien.
Jolien komt met het idee om naar een zwembad te gaan, kunnen we lekker een paar baantjes trekken en kunnen dan ook gelijk een warme douche nemen, niet zo heel verkeerd.
Het weer is goed, zo rond de 30 graden met een paar wolken aan de lucht.
We rijden na een lunch in een kleine bakkerij naar het zwembad, we betalen $6 pp entree, er zijn drie buitenzwembaden, twee binnenzwembaden en een glijbaan, zowel buiten als binnen heb je een wedstrijdbad van 50m.
Jolien besluit eerst om een aantal baantjes in het buitenzwembad te trekken, Romano volgt al snel.
Na het zwemmen laten we ons in de ligstoelen zakken en relaxen we tot aan het eind van de middag. Na een warme en lange douche verlaten we weer fris en schoon het zwembad.
We rijden naar een free campground echter komen we tot de conclusie dat je het laatste stuk moet lopen en het voor auto's is verboden, wij keren de auto en zetten deze iets verderop op een rustplaats stil.
Hier besluiten we om de nacht door te brengen.
We maken het avondeten en worden gestoord door de vele vliegen, pfff die vliegen zijn erg vervelend en het enige nadeel aan kamperen in Australië.
Het is heerlijk rustig, af en toe rijden auto's voorbij en in de verte zien we kangoeroes huppelen.
Rond negen uur veranderd de lucht in de kleuren roze, paars en oranje, wij aanschouwen dit vanaf onze campingstoeltjes en kijken elkaar met een gelukzalige glimlach aan.
Wij mogen helemaal niet klagen!

28 januari
We ontwaken door het geluid van de vogels.
We zitten om tien uur weer op de weg, we verlaten de staat Victoria en rijden de staat South Australia binnen, we lopen hier 30min voor op Sydney.
Het is bewolkt weer, er staat een windje.
Een walibi kijkt nieuwsgierig vanuit het struikgewas naar de weg, het is een mooie route langs diverse natuurgebieden. Grote vrachtwagens geladen met boomstammen passeren ons.
Rond elf uur stoppen we bij een tankstation, we tanken en wassen ons, hierna rijden we naar het centrum van Mount Gambier voor een lunch. Inmiddels miezert het.
Na de lunch rijden we verder naar een klein stadje genaamd Tarpeena, hier willen we op een free campground overnachten.
Voordat we onze auto neerzetten ontmoeten we Australiërs, 1 stel ontmoeten we op een boerderij en de ander vlakbij de kampeerplaats.
Het begon namelijk zo, Romano vraagt aan een man die het gras aan het maaien is, waar we mogen staan op het terrein waar volgens de navigatie de free campground zal zijn. Hij stelde zich voor als uncle Brian en wees de plek aan waar we mogen staan, Romano raakt in gesprek met hem en het onderwerp werk komt te sprake, uncle Brian zegt dat zijn nichtje en haar echtgenoot misschien we wat hulp kunnen gebruiken, ze wonen op een boerderij en hebben een groot stuk grond waar ze aardappelen kweken en waar ze koeien, stieren en schapen houden.
Wij rijden vervolgens naar de boerderij waar zijn nichtje woont, en treffen het stel aan.
Momenteel is het niet het seizoen om de aardappels te oogsten en voor de rest hebben ze weinig achterstallig werk, we raken aan de praat en hebben beide een erg leuk gesprek. Op een gegeven moment komt de vrouw aan met een puppy van 6 weken oud, Jolien is direct verkocht, wat een scheetje is het! De oudere labrador wijkt al niet van mijn zijde en nu krijg ik ook nog eens een super schattige pup in mijn handen geduwd, ik was meteen verkocht.
We hebben een poos met elkaar gesproken en omdat het werk op hen staat te wachten namen we afscheid.
In mijn hoofd fluisterde een klein stemmetje dat ik de pup had willen meenemen.
We hebben geen werkvisum echter willen we proberen om ergens op het platteland een paar dagen te werken, voor de ervaring en voor wat centjes.
We rijden terug naar de free campground, waar we een vrouw uit een klein gebouw zien komen, Romano is nieuwsgierig wat er zich binnen het gebouw bevind en loopt op haar af. We mogen binnen kijken en betreden een ruimte waar een groot schouwspel van modeltreinen is gebouwd met een klein dorp, een station en een heuvel met windmolens.
De oudere man praat enthousiast over zijn treinen en zegt dat het zijn hobby is, waarop zijn echtgenote antwoord dat het vooral een dure hobby is.
We raken met het oudere echtpaar aan de praat en komen er achter dat de man genaamd John in Nederland is geboren, en in 1957 met zijn ouders naar Australië is geëmigreerd, helaas is hij de Nederlandse taal verleert.
Hij vraagt aan ons hoe je John in het Nederlands zegt, wij noemen John in het Nederlands als hij begint te lachen, hij zegt dat ze hem altijd Joopie noemde.
Het echtpaar is gepensioneerd en zijn vrijwilligers bij de Ronald Mac Donald stichting, deze stichting zet zich voornamelijk in voor kankerpatiënten.
Jolien vraagt waarom ze bij deze stichting vrijwilliger zijn, de vrouw verteld dat haar echtgenoot een aantal jaar geleden is hersteld van prostaatkanker, ze kwamen met veel medepatiënten in contact en hoorde van deze stichting, ze runnen nu al 8 jaar een Sunday family market, dit wordt één zondag per maand voor de inwoners van het stadje gehouden, er worden diverse spullen en eten verkocht, naast de markt kunnen de kinderen binnen en buiten in de speeltuin spelen.
In de ruimte waar wij binnen zijn gekomen is een kleine cafetaria, de andere ruimte is groter en was vroeger een danszaal.
In al die jaren hebben ze veel geld ingezameld en gedoneerd.
Toevallig heeft de vrouw net als Jolien migraine, we vertellen ons verhaal en de klachten. Op een gegeven moment worden we gestoord door John dat zijn vrouw zo lekker lang kan kletsen, we moeten alle vier lachen.
Het is al vijf uur geweest en het echtpaar gaat naar huis. We nemen afscheid en Jolien roept 'bye bye Joopie', ik zie een lachende John wegrijden.
We maken ons avondeten wat bestaat uit tomatensoep en eten daarbij rijst met groente wat we nog over hadden van de dag ervoor.
Tijdens het eten kijken we een aflevering van Floortje naar het einde van de wereld.
Jolien raakt enthousiast door de aflevering in Nepal.
Het is heerlijk rustig hier, we hebben vandaag weer leuke mensen ontmoet en genieten van de stilte, rust en natuur.
We lezen met veel vreugde en plezier de reacties op onze reisverslagen, dit doet ons iedere keer weer goed.

Reisgroeten,

Ro&Jo