Borneo & orang-oetans

We zijn op 24 mei van KL naar de stad Sandakan gevlogen, deze stad ligt in Borneo.
Borneo is een eiland wat opgedeeld is in drie landen, namelijk Maleisië, Indonesië en Brunei.
Maleisië heeft de streken Sabah en Sarawak, Indonesië heeft Kalimantan.
Wat deze drie landen gemeen hebben is het natuurlijke regenwoud.
Borneo herbergt de oudste regenwouden ter wereld.
Sinds de jaren 60 is bos in een ongekend tempo gekapt.
Sinds 1980 is 80% van het primaire woud in Borneo verdwenen.
Het grootste gedeelte van Borneo is verwoest door houtkap en platgebrand voor palmolieplantages.
Borneo is geliefd onder de avontuurlijke reiziger vanwege de natuurparken, het duiken, wildlife spotten zoals de orang-oetan en de berg Kinabalu beklimmen.
Sandakan ook wel stad van de natuur genoemd ligt aan de oostkant van Sabah.
Het is de tweede grote stad van Sabah op Borneo in Maleisië.
Sandakan is nu vooral een haven voor de uitvoer van planken en boomstammen.
Men zegt nu nog, dat de 'Temple of Heaven' in Peking is gebouwd met hout uit Sandakan.
's Avonds gaat het buiten flink tekeer.
Het lijkt op een tropische storm, het regent, het onweert, bliksemt en het waait hard.
Gelukkig liggen wij veilig en droog in het hostel.
Althans ik hoop dat het droogt blijft want op de gang is er lekkage.
We liggen op een zespersoons kamer en delen deze met een jongen uit Nieuw-Zeeland.
Het hostel is schoon en basic, we betalen dan ook €7,- per nacht per persoon inclusief ontbijt.
Het is naar onze mening het beste hostel tot nu toe in Azië.
Ik hoop dat de storm vannacht gaat liggen, morgen brengen we namelijk een bezoekje aan het Sepilok orang-oetan opvangcentrum en ik wens daar met droog weer te lopen.

25 mei
De storm is gaan liggen en als we buiten zijn worden we overvallen door de zeer hoge luchtvochtigheid.
We nemen bus (bas in het Maleis) nr 14 naar Sepilok.
De rit duurt ongeveer 30 minuten en om kwart voor tien komen we bij het Sepilok Orang Utan Rehabilitation Centre aan, dit is het oudste en grootste opvangcentrum voor orang-oetans ter wereld.
Dagelijks brengen zo'n 800 mensen een bezoekje aan dit opvangcentrum.
We moeten onze tassen inleveren en kopen daarna de toegangskaartjes.
De toegang bedraagt MR 30 p.p., omgerekend €6,50 en voor de camera moeten we €2,20 betalen.
We lopen over een houten loopbrug en komen bij de plek uit waar de orang-oetans worden gevoerd.
Om klokslag tien uur wordt er een mand vol met fruit op een plateau leeggegooid.
Al gauw komt er een orang-oetan vanuit de bomen aangeslingerd.
Later komt er een moeder met een jonkie op haar buik aangeslingerd.
Ze pakken als eerst het lekkerste fruit, althans dat denk ik want de stukjes papaya wordt als eerste gekozen.
Het is een leuk gezicht om ze zien te eten, het kleintje pakt zelf ook wat fruit en klimt daarna behendig via een touw naar boven. Moeder houdt haar jong in de gaten en klimt even later ook omhoog en pakt haar jong en slingert weer de bomen in.
We lopen een stuk verder en zien nog meer orang-oetans, we zitten in een ruimte en kijken naar buiten, zij zien ons niet achter het glas zitten.
Het is fantastisch om ze te zien slingeren, het zijn net kleine acrobaten maar dan veel leniger.
Je kunt voor €44,- een orang-oetan adopteren.
De orang-oetans komen hier vaak verwaarloosd, uitgedroogd, gewond, gedesoriënteerd, depressief en angstig binnen.
Het doel is om ze weer in de natuur los te laten zodat ze weer vrij kunnen leven.
Als de voedertijd voorbij is lopen we naar de bird trail en maken een korte wandeling door het regenwoud, we lopen over glibberige vochtige bladeren en op modderige bodem, we horen om ons heen de aanwezigheid van vele soorten vogels.
In Sepilok komen zo'n 300 vogelsoorten voor.
Na de wandeling gaan we lunchen in de Kafetaria (restaurant).
Vanmiddag is er weer een voedertijd moment.
Romano heeft veel last van zijn oor, we besluiten om terug te keren naar het stadje Sandakan om een dokter te bezoeken.
We hebben een goed beeld van het opvangcentrum gekregen en de orang-oetans live kunnen zien, het was een leuke ervaring!

Terug in Sandakan vragen we bij het hostel waar er ergens een kliniek zit.
Vervolgens lopen we naar de kliniek en na even gewacht te hebben kunnen we de dokter zien.
De dokter onderzoekt Romano en concludeert dat er veel pus en smerigheid in zijn oor zit, zijn oor is nog steeds ontstoken.
Het advies geldt antibiotica slikken en daarna afwachten of er een verandering heeft plaats gevonden.
Als we afscheid nemen krijgen we het bedrag van het consult en voor de antibiotica te horen, namelijk MR 180. Dit was niet afgesproken, we kregen namelijk van de dokter te horen dat het consult en de medicatie MR 100 bedraagt.
Omdat we aan het onderhandelen zijn wat natuurlijk van de zotte is en voor de MR 100 wordt er minder goede antibiotica tabletten voor ons neergelegd, Romano is hiermee het niet eens en stapt op.
Natuurlijk heeft Romano medicatie voor zijn oor nodig, en daarom hebben we een apotheek (betrouwbare) bezocht met de vraag of dat ze ook medicatie verkopen zonder recept.
Dit doen ze echter hebben ze de naam van het medicament en de dosis nodig.
In het hostel neemt Romano contact met zijn moeder op om te vragen of dat zij zijn huisarts wilt bellen om te vragen wat hij voorstelt. En de naam en de dosis dan doorgeeft.
Morgenochtend gaan we terug naar de apotheek.
Morgen checken we uit en nemen de bus naar de stad Kota Kinabalu.
De curry's en de saté met pindasaus zijn trouwens erg lekker in Maleisië!

Reisgroeten,

Ro&Jo