Gunung Rinjani trekking

Het is alweer een poosje geleden dat jullie van ons hebben gehoord.
Gister voelde we ons erg beroerd. We hadden last van spierpijn, waren heel erg moe, Romano heeft last van zijn darmen en Jolien is verkouden en heeft moeten overgeven.
Maar vandaag (30 juli) gaat het alweer stukken beter en ik (Jolien) heb weer de puf om het verslag te typen.

We zijn de Rinjani trekking gaan doen, we hebben gekozen voor de 3 dagen en 2 nachten tocht, dit onder begeleiding van een gids en porters (dragers), we hebben in totaal €167,- betaald.
Als je op Lombok bent kun je haast niet onder de trekking uit. Ieder toeristenbureautje biedt deze excursie aan.
De Gunung Rinjani, Gunung betekend berg in het Bahasa oftewel Indonesisch, is de heilige berg van Lombok.
Gunung Rinjani is een vulkaan wat aan de noordkant van het eiland Lombok ligt.
De vulkaan heeft een hoogte van 3.726 meter is daarmee de op één na hoogste vulkaan van Indonesië!
De vulkaankrater heeft een diameter van acht bij vijf kilometer. De vulkaan ligt op 600 meter onder de kraterrand en het kratermeer Segara Anak, wat "kind van de zee" betekend.
In 1997 is het Nationaal Park Gunung Rinjani opgericht en is daarmee de vulkaan en de directe omgeving beschermd gebied geworden. In 2008 heeft de UNESCO de Gunung Rinjani Park erkend als één van werelds officiële geologische parken.
Reizigers van over heel de wereld bezoeken Lombok en beklimmen de berg, 300 man per dag om precies te zijn.
Voor de Balinese (inwoners van Bali) en Sasak (inwoners van Lombok) pelgrims is de berg heilig en spiritueel. Elk jaar tijdens volle maan in de maanden oktober en november vind er een pelgrimstocht plaats en brengen de pelgrims offers naar het gebied. Wat bestaat uit goud, zilver en geld en gooien dit vervolgens in het meer als offers aan god. Er wordt gebeden en ze geloven dat het nemen van een bad in de hotspring genezende krachten opwekt.
Na wat informatie nu even terug naar de afgelopen dagen.

Op 25 juli pakken we onze spullen in. We hebben namelijk van Bonita te horen gekregen dat we de kamer uit moeten omdat zijn familie komt.
We besluiten om alvast naar het dorp Senaru te gaan, wat vlakbij de berg Rinjani ligt.
We worden door een chauffeur van het toeristenbureau met nog een koppel die morgen toevallig in onze groep zit, ernaar toegebracht.
We vertrekken s'middags en komen na twee uur rijden bij het dorp aan.
We worden bij een homestay afgezet en boeken een kamer voor 200RP. We hebben een prachtig uitzicht over rijstvelden en daarachter de berg Rinjani, de zon gaat langzaam onder maar voordat hij helemaal verdwenen is maken we nog een aantal foto's.
We maken kennis met onze groep, er zitten drie Nederlandse jongens tussen.
Van een Nederlands gezin die overigens niet in onze groep zit, krijgen we te horen dat we goed op onze spullen moeten passen. Bij hen is $200 gestolen, wat natuurlijk heel vervelend is.
Na het avondeten keren we terug naar onze kamer. We nemen nog een douche, een koude weliswaar en daarna kruipen we het bed in.
We horen buiten krekels en kikkers en proberen te gaan slapen.

26 juli
Dag 1
Om 06:00u gaat de wekker af, we waren vroeger wakker geworden door het gejengel van het gebed uit de moskee, we hebben nauwelijks geslapen dus dat kan er ook nog wel bij. Jolien voelt migraine opkomen en neemt een pijnstiller in, ik vervloek mijn lichaam dat uitgerekend vandaag migraine komt opzetten.
We kleden ons aan en lopen naar het restaurant.
We zitten om 06:30u aan het ontbijt, we krijgen een bananenpannenkoek en een kopje thee.
Om 07:30u vertrekken we, we stappen in de laadbak van een truck. Het is een korte rit naar het hoofdkantoor, hier pikken we nog meer mensen op, laten onze grote backpacks achter en krijgen twee flessen water. Vervolgens rijden we naar het Rinjani informatie centrum (RIC) in Sembalun Lawang, we zitten 1.156 meter hoog.
Het was een hobbelende en bobbelende autorit en je zit niet heel erg comfortabel in de laadbak.
Na het registreren beginnen we met de trekking, om 09:50u.
De gids geeft iedereen een rood kaartje, wat je entreeticket is die je aan je tas moet hangen.
De gids verteld ons dat hij later komt omdat de porters (zijn mannen die alles dragen zoals een gasfles, de tenten, de slaapzakken, eten, drinken, bestek, borden, bekers etc) er nog niet zijn, en ook de tweede gids is laat.
Nadat we dit te horen hebben gekregen begint de onrust, we hadden namelijk verwacht en was ons ook belooft dat er twee gidsen en de porters ter plaatse zouden zijn en met ons mee zouden lopen. Nu moeten we het maar uitzoeken. Daarnaast is de groep vele malen groter, we zijn in totaal met 19 man en er was ons beloofd dat de groep niet groter dan 7 man zal zijn.
Het was echt een ongeregeld zooitje en we zijn mokkend vertrokken.
We lopen achter een stoet mensen aan door een savanne achtig gebied, het lijkt op een pelgrimstocht.
Het gebied is op zich niet zo zwaar om te bewandelen, echter maakt de felle zon het wel zwaarder.
Onderweg staan er shelters waar je uit kunt rusten.
Na anderhalf uur lopen komen we bij post 3 aan, hier rusten we uit en wachten op onze gids en de porters. Omdat we al de tijd alleen hebben gelopen en iedereen om ons heen al zijn lunch eet, wachten wij op smart op onze lunch. En na ruim 2 uur wachten krijgen we dan 'eindelijk' onze lunch, echt schandalig voor woorden dat we zo lang moesten wachten.
Wij zijn de laatste die beginnen aan onze lunch en hebben veel tijd verloren.
De lunch bestaat uit een eenvoudige noedelsoep met een gekookt ei, een kopje thee, stukjes ananas en koekjes.
Onze flessen water zijn inmiddels leeg en we krijgen nieuwe van onze gids.
Niemand is echt tevreden over hoe de communicatie verloopt.
Als iedereen de lunch achter zijn kiezen heeft vertrekken we weer, het is inmiddels 14:15u en de gids en de porters komen later achter ons aan.
We zijn in twee groepen gesplitst omdat de tweede gids ook is gearriveerd. Wij zijn nu met 9 man in totaal.
Ik (Jolien) voel mij erg slap door de migraine aanval vanmorgen, we lopen op een rustig tempo en rusten vaak uit. We beklimmen de zogeheten three killer hills, het is echt afzien.
Het uitzicht is werkelijk prachtig en af en toe vangen we een glimp van de top van de berg Rinjani op.
Op een gegeven moment stort Jolien mentaal in, ik vind het erg zwaar en kan ondanks de korte pauzes niet op kracht en adem komen. Ik begin dan ook te huilen. Romano pakt op dit moment mijn backpack over en zegt dat hij hem het laatste stuk zal dragen. We lopen op en rustige tempo verder.
Ik voel mij zo zwak maar tegelijk ook een watje. Ik voel mij ook schuldig dat Romano mijn tas draagt en ik had echt niet gedacht dat dit zo zwaar zal zijn. Pff waar is mijn conditie gebleven vraag ik mijzelf af.
En dan na ruim drie uur lopen komen we bij het kamp aan! We zien de Indonesische vlag wapperen en allemaal tentjes staan. We zitten 2.639 meter hoog en hier gaan wij overnachten.
We lopen naar onze groep die eerder is aangekomen en wachten vervolgens op onze gids en de porters.
De wolken verplaatsen zich en we zien de vulkaankrater en het meer, een heel mooi gezicht.
De zon zakt en de temperatuur daalt snel, we trekken meerdere lagen aan en wachten op onze gids en de porters.
We zitten te bibberen van de kou en zijn blij als we de gids en de porters zien. Ze zijn net als vanmiddag erg laat.
De tenten worden opgezet en we nuttigen ons avondeten, het is inmiddels 20:30u geweest (erg laat!). Het avondeten bestaat uit fried rice met een gebakken ei, een stukje kip en een lekker warm kopje thee.
Eigenlijk heeft Jolien niet zo heel erg trek, maar ik eet toch wat omdat we vannacht aan de klim van de berg moeten beginnen.
We liggen niet heel erg lekker, we hebben geen kussen en liggen op een dun matje, een yoga matje is nog dikker. De slaapzak is wel dik en er zit een capuchon aan.
We proberen te gaan slapen maar dit valt niet mee want er ligt geen zijl onder de tent, we voelen daardoor de stenen en harde ondergrond. Wat missen we ons bed.

27 juli
Dag 2
Om 02:00u worden we door de gids gewekt, we hebben niet geslapen. Maar geen geklaag we zijn hier niet voor niks naartoe gekomen.
We maken ons klaar en na een paar koekjes en met een halfvolle fles water vertrekken we.
We lopen eerst twee kleine heuvels over en daarna de berg Rinjani op. Het is pikkedonker en we lopen wederom achter een stoet van mensen aan, gelukkig heeft Jolien een hoofdlamp en Romano gebruikt zijn telefoon. Het pad veranderd al snel in een zwart/grijs zandpad en is heel lastig te bewandelen. Bij iedere stap die je zet, zak je tegelijkertijd twee stappen terug.
Hoe verder we klimmen hoe kouder het wordt, en echt heel erg koud!
Op een gegeven moment geeft Romano aan dat hij niet verder kan, hij is buiten adem, heeft last van zijn luchtwegen en staat letterlijk te klappertanden.
Ondertussen komt de zon op, het is half zes geweest en ik zeg tegen hem dat ik nog een paar meter verder klim om foto's te maken.
Ik maak foto's van het uitzicht en van de top waar ik (slechts) 600 meter van verwijderd sta, en keer hierna terug naar Romano die op een steen zit te wachten.
We hebben dan al niet te top gehaald, we zijn toch op zo'n 3.100 meter gekomen. En daar mogen we best trots op zijn! Het was ook verschrikkelijk koud en tegen onze verbazing in zagen we heel veel mensen omdraaien omdat het te zwaar of te koud was.
Daarnaast was ons water binnen een mum van tijd op, onderweg vragen we aan andere mensen om een slokje water en op de terugweg zien we gelukkig onze gids. Hier krijgen we water en een paar koekjes van, we hadden best dorst en trek.
De afdaling gaat sneller maar is niet gemakkelijker. Door het zand heb je geen grip, Jolien gaat dan ook twee keer onderuit maar mankeert gelukkig niks.
Het is half negen als we bij het kamp aankomen. We trekken onze schoenen uit en kruipen in de tent, en even later krijgen we ons ontbijt, een bananenpannenkoek, twee geroosterde boterhammen met jam en een kopje thee. We eten gulzig het ontbijt en rusten daarna in de tent nog even uit.
Als iedereen terug gekeerd is en zijn ontbijt op heeft gaan we weer verder.
We dalen af naar het meer, het is een flinke afdaling. We lopen over een smal pad en lopen over stenen.
Het is elf uur als we bij het meer aankomen, we zitten 2.000 meter hoog. Iedereen walgt van al het vuilnis wat hier ligt, echt schandalig en zonde.
Het meer is daarentegen erg mooi.
We overleggen met de groep en besluiten om eerst naar de hotspring te gaan en hierna te lunchen. De hotspring (natuurlijke warmtebron) ligt iets verderop.
Als we bij de hotspring aankomen zijn we niet de enige, er zijn twee kleine watervallen die in de bron vallen en vanuit de bron stroomt het water met een vaart verder.
Romano heeft zijn zwembroek al aan en gaat het warme water in. Ik ben mijn bikini vergeten, maar stroop mijn broekspijpen op, trek mij schoenen en sokken uit en ga op een steen zitten, en laat mijn voeten in het warme water zakken. Mmm dat voelt lekker aan.
Na de hotspring keren we terug en krijgen onze lunch. We eten kipcurry met rijst, stukjes ananas en drinken een kopje thee.
De porters hebben de lege flessen water met bergwater gevuld, iedereen krijgt weer een volle fles water.
Na de lunch trekken we verder, het is al kouder geworden en we trekken warmere kleding aan.
Het is een heftige stijle klim naar het volgende kamp.
Ik blijf mij focussen op de grond en probeer niet omhoog te kijken want anders zakt de moed in mijn schoenen.
Het is echt een heel eind lopen. Het eerste kamp is vol dus we moeten doorlopen naar het volgende kamp, pfff dat viel tegen zeg! Maar we gaan gewoon verder.
Tijdens zonsondergang komen we bij het kamp aan. De tenten staan in hoog gras dicht op elkaar. Het koelt wederom weer snel af.
De gids heeft een kampvuur gemaakt en we eten ons avondmaal bij het kampvuur.
We zien een heldere en mooie sterrenhemel met de Melkweg.
Na een kopje thee kruipen we onze tent in en vallen in slaap.
Het is dat we zo vermoeid zijn, anders lagen we nog steeds wakker. De tent staat scheef en overal voelen we bobbels.

28 juli
Dag 3
We ontwaken met het getjilp van de vogels.
Jolien heeft last van haar keel en heeft een akelige hoest.
Om 06:30u krijgen we ons ontbijt, het is hetzelfde als gister en na het ontbijt staan we op.
Vandaag leggen we het laatste stuk van de trekking af. We dalen af door het bos, naar het dorp Senaru.
We houden flink de pas erin, het dalen is echt killing voor onze knieën.
Romano heeft vandaag een mindere dag. Hij heeft een aantal blaren en veel last van zijn knieën. Met Jolien gaat het goed.
Het is een mooie wandeling door het bos. We stoppen een aantal keer om wat te drinken en eten koekjes (voor energie).
De porters rennen ons letterlijk voorbij! Ik had nog niet gezegd dat ik veel respect heb voor deze mannen, ze dragen soms wel tot 30kg aan gewicht op hun schouder. De spullen zitten in manden, en de manden zijn aan een bamboestok bevestigd.
Echt respect voor deze mannen! En ze lopen enkel op slippers of op blote voeten. Petje af!!
Onderweg zien we dat er een porter is gevallen omdat hij door zijn enkel is gegaan. We zien hem op een boomstam zitten en een andere porter masseert zijn enkel, en net op het moment als wij langslopen trekt de porter een aantal keer heel hard aan de enkel van de andere porter. Hij schreeuwt het uit van de pijn. Dit was zo akelig, maar als je het mij vraagt ook wel te verwachten. Die mannen springen en rennen letterlijk naar beneden.
Romano geeft ze snel een potje balsem wat ze dankbaar aannemen. Hopelijk helpt het de arme man.
Wij doen het iets rustiger aan.
We maken nog een lunch stop en overleggen met de groep hoeveel fooi we aan de porters geven. We maken met elkaar een pot en geven dit vervolgens aan de gids. De gids telt gewoon het geld in ons bijzijn (awkward!) en geeft het vervolgens aan de porters.
We weten niet of dat ze blij met het bedrag zijn. We vonden het lastig om een bedrag te bepalen. Ik zeg maar beter iets dan helemaal niets, ze krijgen überhaupt naast het fooi gewoon hun salaris.
De laatste 500 meter is een verhard wandelpad en aan het begin van de middag komen we in het dorp aan. We hebben het gehaald!! We geven elkaar een high five en zijn zo blij dat we er zijn! Het was werkelijk heel erg afzien maar tegelijkertijd ook een waanzinnig avontuur en belevenis!
Na eventjes gewacht te hebben stappen we weer achter in de laadbak van de auto en worden we terug naar het hoofdkantoor gereden.
Als alle twee de groepen zijn gearriveerd, krijgen we onze backpacks die daar stonden opgeslagen en nog een fles water.
Wij gaan naar Gili Air met nog een aantal mensen, we worden naar de pier in Lombok gebracht.
Onderweg vragen we aan de chauffeur om te stoppen omdat we geld moeten pinnen.
Op een gegeven moment stopt de auto bij een restaurant en de chauffeur geeft aan dat we uit moeten stappen, we stappen kreupel uit de auto en pakken onze backpacks.
We lopen door naar een zitje en laten ons in zachte kussen ploffen. We bestelen een drankje en delen een tuna sandwich, wat overigens erg goed smaakte.
De boot vertrekt pas over 40min en we krijgen een seintje als we moeten gaan.
Tijdens het wachten boeken we twee enkele boottickets van Gili Air naar Bali. Er liep een mannetje rond die dit verkocht en ons verzekerde dat het goedkoper zal zijn dan wanneer we dit op Gili Air regelen.
We kopen een open ticket omdat we nog niet zeker weten wanneer we naar Bali gaan.
We worden per scooter naar de pier gebracht en lopen met nog zo'n dertig man naar het bootje. We lopen door het water en stappen met onze zware bagage de boot in. Aaaah onze benen zijn net spaghetti slierten en kunnen haast niet meer.
Het boottochtje duurde maar 10min en als we uitstappen staan we met onze blote voeten op poederwit zand.
We worden direct aangesproken door een mannetje in een karretje met een paard ervoor, hij vraagt waar we overnachten.
Omdat hij best veel voor het ritje vraagt en het nog geen 10min lopen is, besluiten we om gewoon naar de homestay te lopen.
Het valt ons direct op dat hier geen auto's en motors rijden.
De homestay was goed te vinden, op bomen en schuttingen hangen namelijk allemaal bordjes die de richting aan wijzen van de hotels en homestay's.
We worden door een klein oud mannetje ontvangen en stappen een schone en redelijk ruime kamer in met airco! We krijgen een welkomstdrankje (lemon icetea) en krijgen het wachtwoord van de wifi.
Het eerste bericht wat ik lees is van mijn moeder en het is goed dat ik tijdens het lezen van dit beticht zit, het gaat namelijk over mijn oom Adrie die de prognose longkanker met uitzaaiingen heeft gekregen en nog maar kort te leven heeft. Wat is dit ongelooflijk klote! Ik barst direct in tranen uit en vind het zo erg voor mijn oom, voor zijn gezin en kleinkinderen en de rest van de familie.
Dit is het tweede verschrikkelijke bericht wat ik tijdens onze reis krijg. Ergens voel ik mij zo egoïstisch..
Oom Adrie ik wil u heel veel sterkte wensen en ik hoop u nog snel te mogen zien. Wij denken aan u!

We pakken schone kleding, nemen een (koude) douche en gaan daarna een hapje eten.
Mijn hoofd staat er eigenlijk niet naar maar ik moet wat eten. We zien een Italiaans restaurantje en bij aankomst wordt ons gevraagd of dat we gereserveerd hebben, dat is lang geleden dat ons dat wordt gevraagd! We hebben natuurlijk niet gereserveerd maar er is een tafeltje voor gedurende één uur voor ons vrij. We bestellen beide een pizza en een lekker drankje. Even later smikkelen we van de overheerlijke pizza, wat smaakte dit goed!
Na het afrekenen strompelen we weer naar de homestay.
Morgen kunnen we voor minder geld de kamer schuin tegenover ons intrekken. Of dat we voor €21,- of €13,- overnachten scheelt toch best wat als je het met een budget moet doen.
We gaan direct naar bed, het bed is heerlijk zacht en we vallen meteen in een diepe slaap.

Reisgroeten,

Ro&Jo