Roadtrip Australië chapter eight

6 februari
Van harte gefeliciteerd met je dertigste verjaardag Eline!

We rijden naar het strand, west beach Adelaide.
De zon schijnt fel aan een strakblauwe hemel.
We maken een wandeling van ruim één uur, het water voelt heerlijk aan, het is eb, je kunt ver in de zee lopen.
Aan het begin van de middag wordt het drukker, we zien gezinnen, stelletjes, ouderen en surf klassen.
Op het water is het ook druk met zeilboten en windsurfers, op de pier staan mannen te vissen.
We spreken een man die wormen aan het vangen is, het zijn hele lange en glibberige zoutwater wormen wat voor het vissen wordt gebruikt.
Tijdens het wandelen zien we een grote krab, hij dreigt gevaarlijk met zijn twee grote rood gekleurde scharen en zet het later op het lopen.
Boven ons cirkelt een helikopter, dit is niet de paparazzi helikopter wat je in Saint-Tropez tegen komt, het is een helikopter van de kustwacht wat op zoek gaat naar de gevaarlijkste inwoner van de zee, namelijk de haai.
Naast de helikopter die op en aan vliegt, vliegen er ook vliegtuigen wat vertrekken of arriveren op het vliegveld wat hier in de buurt ligt.
We hebben een relaxte dag, je raad het nooit maar Romano heeft zijn boek uitgelezen.
We vertrekken rond vijf uur en rijden iets het binnenland in, naar een free campground.
Eenmaal aangekomen zien we vrijwel direct een grote witte tent staan, er is een bruiloftsfeest aan de gang, we horen toespraken, gejuich, geklap en het rinkelen van glazen en servies.
Het is druk, we staan met veel backpackers die in hun auto, camper of in een tent slapen, één stel steekt er met kop en schouders boven ons allen uit met hun grote en luxe caravan.
We gaan op tijd slapen. Het is erg fris buiten.
Op de achtergrond klinkt het feestgeruis.

7 februari
Het is een mooie zonnige dag, gister zijn we lichtelijk verbrand dus we blijven vandaag zoveel mogelijk uit de zon.
Eerder hadden we de Ikea gezien, we besluiten om onze zondag door te brengen in de Ikea.
We rijden zo'n anderhalf uur en komen aan het begin van de middag bij de Ikea aan, als eerste nemen we een lunch, na de lunch lopen we door de Ikea heen. Het is erg druk, de indeling, de artikelen en het menu zijn precies hetzelfde als de Ikea in Nederland.
We hebben tijdens de lunch de planning besproken en besluiten om niet naar Kangaroe Island te gaan, dit eiland ligt voor de kust van Adelaide en staat bekend om de wildlife, de wijn en de natuur. Er zijn twee mogelijkheden om op het eiland te komen, namelijk per ferry of per vliegtuig.
We hebben de prijzen van de ferry bekeken en komen na berekening op €300 uit, dit past niet binnen het budget, we besluiten dit niet te gaan doen.
We rijden naar een free campground.
We staan op een grasveldje met nog twee andere kampeergasten.
Jolien maakt een wandeling, een groepje jonge stieren schrikken als ze mij horen aankomen en schieten alle kanten op.
s'Avonds FaceTimen we met de zus en ouders van Jolien.
De telefoon is inmiddels leeg en wij nemen afscheid en gaan naar bed.

8 februari
Na een goede nacht frissen we ons op bij het toiletgebouw.
We vervolgen onze reis naar het oosten.
We verlaten de staat South Australia en rijden de staat New South Wales weer in.
Het is een mooie route, we rijden langs gele landschappen waar we een groepje Emus zien lopen, de gele weiland worden afgewisseld met wijnvelden.
We stoppen voor een toiletbezoek en voor een drankje in het stadje Weikerie. We zitten bij een VVV kantoortje en drinken thee en cappuccino, we zitten op een houten overdekte veranda met uitzicht op de Murray rivier, het is heerlijk rustig en hebben een ongelooflijk mooi uitzicht over de rivier en de omgeving.
Na de korte stop stappen we weer in en vervolgen onze reis.
We komen aan het einde van de middag in de plaats Merbein aan, we parkeren de auto op een free campground gebied langs de Murray rivier.
We staan net stil en schrikken van een klein bruin vogeltje (een soort musje) die op de autospiegel afvliegt en venijnig pikt op het glas, naast dat hij op de autospiegel pikt is ook de raam aan de bestuurderskant te dupe. Jolien maakt een filmpje, het is een raar verschijnsel.
We maken een wandeling en ontmoeten een ouder Australisch echtpaar met een oude jack russel, we raken met hen aan de praat en ze nodigen ons uit om wat te komen drinken.
We lopen terug naar de auto en maken het avondeten, noedels en ravioli uit blik.
Zoals afgesproken lopen we na het eten naar het echtpaar toe, we nemen plaats in de aangeboden stoelen en krijgen thee aangeboden.
De avond vliegt voorbij, we voeren leuke gesprekken, en gaan pas laat naar bed.

9 februari
De hitte maakt ons wakker.
We besluiten om de Perry Sandhills te gaan bezoeken wat in de middle of nowhere ligt.
Met 39 graden maken wij ons klaar en rijden naar de bestemming, het is ruim 30min rijden.
Vanaf de weg zijn de zandheuvels al te zien, het zijn goudgele zandheuvels. We zetten de auto op de parkeerplaats en lopen naar één van de zandheuvels, het zand is gloeiend heet en de zon brand fel op ons hoofd.
Een paar dagen geleden heeft Romano anti-vliegen netjes gekocht wat je over je hoofd/pet kunt doen waardoor je hoofd en nek bedek zijn.
Wij dragen allebei een pet met het netje eroverheen, het is een maf gezicht echter een ideale oplossing zodat de vliegen niet je neus,mond en oren invliegen.
Jolien ziet pootafdrukken in het zand en denkt dat het van een vos is.
We besluiten om iets verder te rijden zodat we meer zandheuvels kunnen zien, de weg wordt slechter en is van zacht zand.
Omdat het haast niet te berijden is keert Romano de auto om, dit doet hij schuin tegen één grote zandheuvel aan.
Tot onze grote ergernis komen we vast te zitten in het zand! Het achterwiel heeft zich vast gegraven. We hebben geprobeerd om ons met onze blote handen uit te graven echter zag Jolien al snel dat we hulp moesten halen.
We branden onze voeten aan het bloedhete zand en de hitte stijgt letterlijk naar je hoofd, ik heb een hoofd als een tomaat, niet vanwege verbranding maar vanwege de hitte.
Jolien belt het alarmnummer voor als je problemen onderweg met je voertuig hebt, Romano besluit om hulp bij de weg te halen wat nog geen 10min lopen is.
Ik zoek een plek in de schaduw en bel het alarmnummer, zelfs in de schaduw is het snikheet. Ik heb contact gehad en er is een reddingsteams onderweg, over circa 60min zal het team arriveren.
Nog geen 15min later zie ik Romano aan komen lopen gevolgd door drie Australiërs (twee mannen en één vrouw), ik ben opgelucht hen te zien.
We hebben hulp en nu maar hopen dat ze er ons uit kunnen krijgen.
Één man neemt direct te leiding en zegt wat we moeten doen. Romano graaft nog wat zand onder de band vandaan en vervolgens probeert de andere man naar achter te rijden terwijl wij met zijn vieren tegen de voorkant aan duwen, poging mislukt..
Tweede poging, we heffen de auto aan één kant iets op om vervolgens een boomstam onder de band te duwen, dit lukt, vervolgens gaat dezelfde man gaat weer achter het stuur zitten en rijd naar achteren terwijl wij weer aanduwen, na een hoop kabaal van de motor begint de band grip te krijgen en rijd uit de kuil, het is gelukt!!
Ooooh wat zijn we blij! Ik kan wel huilen van geluk! We bedanken duizendmaal de Australiërs en bieden hun een koud biertje aan in het dorpje wat verderop ligt, ze slaan het aanbod af en zeggen dat ze dit uit hun goede wil doen en dat Australische mensen zo in elkaar zitten.
Ze nemen een foto van ons omdat wij de eerste Nederlanders zijn die hun ontmoet hebben, vervolgens maken we een groepsfoto (selfie) en bedanken hen nogmaals voor de hulp.
Jolien belt het alarmnummer terug en verteld dat we vrij zijn gekomen en dat alles goed gaat, ze annuleren de hulpdienst.
We verlaten met een stoffige auto en een opgelucht hart te zandheuvels en het gebied.
We besluiten om in het dorpje naar een zwembad te rijden, voor $1,90 pp koelen we heerlijk af en spoelen we het zand van onze lichamen.
Na het zwemmen eten we in het centrum fish & chips (Jolien alleen gebakken vis, een soort van lekkerbekje).
Het is pannenkoeken dag bij de plaatselijke kerk in het dorp, we besluiten om als toetje een vers gebakken pannenkoek te eten, één keer per jaar wordt dit door vrijwillers van de kerk georganiseerd.
Het hele dorp is uitgelopen, nou ja voornamelijk ouderen. Voor $3 kunnen we een pannenkoeken beleggen met vlees, room, jam, stroop, appelstroop en vanille-ijs, je kunt gratis koffie, thee en water pakken.
Beide beleggen we onze pannenkoek met vanille-ijs, ze smaken heerlijk en zijn erg machtig, tijdens het eten raken we aan de praat met een paar dorpelingen.
s'Avonds zijn weer wat wezen drinken bij het Australische echtpaar, we vertellen in geuren en kleuren wat ons vandaag is overkomen.
Het is half één als we in bed liggen.

10 februari
We staan op tijd op, het is weer een warme (38 graden) en zonnige dag.
Na het ontbijt rijden we naar de stad Mildura, 20min rijden van Merbein vandaan.
We stoppen bij het VVV kantoor en vragen informatie over de omgeving.
Met een berg folders en kaarten lopen we weer naar buiten en stellen de Navman in, we gaan naar Hattah-Kulkyne Nationaal Park. Het is ruim 30min rijden.
Helaas na ruim twee uur rijden kunnen we het niet vinden, we zijn het nationaal park ingereden echter waren de wegen voor 4WD, we willen niet nog een keer vast komen zitten en geven de moed op, we keren om en rijden terug naar Mildura.
We rijden naar het centrum waar Romano een kapperszaak bezoekt.
10min later lopen we de zaak uit, Romano is niet geheel tevreden en mist zijn kapper in 't Veld (Roermond).
We eten kip kebab en gaan na het eten een aantal boodschappen doen, het is nog steeds bloedheet, we drinken liters water en toch blijft mijn mond kurk droog.
We rijden naar een andere free campground aan de Murray rivier.
De weg is slecht toegankelijk, Romano manoeuvreert uiterst secuur de auto langs diepe kuilen.
We staan alleen, er heerst een serene rust wat af en toe wordt verstoort door een mug wat langs je oor vliegt.
We zitten onder de muggen en vliegenbulten, halleluja kamperen.
We besluiten even wat afleiding te zoeken voor de teleurstelling van het niet kunnen vinden van het nationaal park en we kijken een aflevering van Floortje naar het einde van de wereld.
Onder een schitterende sterrenhemel is dit extra bijzonder aan de andere kant van de wereld.
Voor het slapen gaan zetten we even de airco aan om de hitte wat in de auto hangt te verdrijven, het helpt iets, we hoeven in iedere geval niet bang te zijn dat we kou zullen lijden vannacht.

Reisgroeten,

Ro&Jo